Nasionalisme jeung Patriotisme (Chandra P)

Pamuda-pamudi bangsa Indonesia baheula boga jiwa nasionalisme jeung  patriotisme.

Naon sih  nasionalisme jeung patriotisme anu sabenerna ?

Tapi  masih aya teu nya jiwa nasionalisme jeung patrotisme dinu  diri pamuda Indonesia jaman  

ayeuna ?

Sacara etimologi : Nasionalisme asalna dinu kata “nasional” jeung “isme” nyaeta paham kabangsaan anu  ngandung makna : kasadaran jeung  semangat cinta tanah air; miboga  kabanggaan jadi bangsa, atawa mihara kahormatan bangsa; miboga  rasa solidaritas kanu musibah  jeung kurang beruntungna  dulur satanah air, sabangsa jeung sanagara; persatuan jeung kasatuan
ceuk  Ensiklopedi Indonesia : Nasionalisme nyaeta  sikap politik jeung sosial  ti sakelompok bangsa anu miboga kasaruaan  kabudayaan, bahasa jeung  wilayah sarta kasaruaan cita-cita jeung tujuan anu melakkeun kasatiaan anu jero kasakelompok bangsana.
Nasionalisme bisa  oge diartikeun   janteun paham anu  nyiptakeun jeung mempertahankeun kadaulatan nagara (nation) sareng  ngawujudkeun  salahsahiji konsep identitas sararea  kanggo sakelompok manusa.

Di tinggali dinu hartos diluhur bisa disimpulkeun yen nasionalisme teh nyaeta paham anu  nendeun kasatiaan  pangluhurna individu anu kudu  dibikeun  ka nagara jeung bangsana, anu  maksud yen individu teh nyaeta warga nagara anu miboga salahsahiji sikep atawa kalakuan pikeun  ngacurahkeun sagala tanaga jeung pikiranna demi kamajuan, kahormatan jeung panceug na kadaulatan nagara jeung bangsa.

Sedangkeun, Patriotisme asalna dinu kata  “Patriot” jeung “isme” (bahasa Indonesia)’ anu ngandung harti sifat kapahlawanan atawa jiwa kapahlawanan.
“Patriotism” (bahasa Inggris), anu artina  sikap gagah berani, pantang menyerah jeung rela berkorban demi bangsa jeung nagara.
Patriotisme nyaeta sikap anu sumberna ti perasaan cinta tanah air (semangat kabangsaan atawa nasionalisme), jadi bisa nimbulkeun karelaan berkorban kanggo bangsa jeung nagarana.

Abdi ngadangu ti  guru-guru jeung  orang tua yen jalma jaman baheula mah  rela berkorban kanggo tanah air. Ieu teh rasa nasionalisme jeung  patriotisme anu  gede.sangkan  bisa ngajadikeun indonesia merdeka tanggal 17 Agustus 1945. Hebat pisan  jalma jaman baheula bisa ngelehkeun musuh-musuhna,padahal bangsa Indonesia ngan saukur boga sanjata anu saayana, tapi maranehna boga rasa nasinalisme jeung pariotisme anu sakitu gedena, sangkan perjuanganna bisa berhasil.

Tapi jaman ayeuna loba anu kurang paham arti  nasionalisme jeung patriotisme. Artina oge teu apal, komo deui ngamalkeunnana. Perjuangan anu salila ieu dilakukeun ku para pajuang meureun jadi sia-sia. Pamuda jaman kiwari loba anu teu sadar yen rasa nasionalisme jeung patriotisme the penting pikeun bangsa urang kaasup diri pamuda eta sorangan. Urang bisa ninggali basa ker upacara bendera poe senen loba siswa-siswi nu teu daek cicing jeung loba nu ngobrol jeung babaturanna padahal basa eta pembina upacara keur nyampaikeun amanat di hareup. Abdi oge gaduh pangalaman basa di palang merah remaja (PMR ), basa harita upacara ampir dikawitan,tapi loba siswa-siswi anu alasanna nyeri patuangan , lieur, jeung sajabanna di ruangan bimbingan konseling .padahal katinggalina masih keneh sehat walafiat,tapi aya oge  nu alasana teu mawa topi. Hal eta bisa dibandingkeun jeung pamuda-pamudi jaman baheula  pas keur upacara sok Nantung tegap jeung teu culang-cileung.

Perkembangan jaman nu tereh ngajadikeun rasa nasionalime jeung  patriotisme eta luntur tina jiwa para pamuda Indonesia. Beuki lobana budaya luar anu abus ka bangsa Indonesia beuki goyah rasa  nasionalisme jeung  patriotisme bangsa Indonesia. Kusabab eta, urang kudu sadar yen lain diri urang sorangan saha deui anu rek ngabangun rasa nasionalisme jeung  patriotisme bangsa Indonesia.

Posted in: sunda